OTTENS G (2003) Achtergrond en ontwikkeling van de Nederlandse populatie Huiskraaien Corvus splendens. LIMOSA 76 (2): 69-74.

De Huiskraai is één van de weinige soorten die zich zelfstandig tot ver buiten zijn oorspronkelijke verspreidingsgebied heeft gevestigd. Meeliftend met schepen werden grote afstanden afgelegd. Het is dan ook niet verwonderlijk dat langs één van de drukst bevaren scheepvaartroutes, de Nieuwe Waterweg bij Hoek van Holland, Huiskraaien opdoken. Elders bleken dergelijke vestigingen erg succesvol, maar tegelijk ook problematisch vanwege effecten op andere soorten.

Dit artikel is bedoeld om de meest recente broedgevallen van deze soort in Nederland te documenteren alsmede enige achtergrondinformatie over het voorkomen te verschaffen. Vanuit het oogpunt van natuurbescherming is het namelijk belangrijk de verdere aantalontwikkeling goed te blijven volgen (van Dijk et al. 2001). Dit omdat in de meeste gekoloniseerde gebieden is gebleken dat sommige inheemse vogelsoorten in aantal afnemen (Madge & Burn 1994, Ryall 1992). Daarnaast bestaat bij sommigen de angst dat Huiskraaien vanuit Nederland Europa zullen 'veroveren'.
      Huiskraaien komen voor in een uitgestrekt verspreidingsgebied van Zuid-Afrika via het Midden-Oosten tot in Zuidoost-Azië. De soort heeft zijn oorsprong echter op het Indisch subcontinent en oostelijk daarvan tot in Thailand. Aan het eind van de 19e eeuw begonnen Huiskraaien hun areaal uit te breiden, eerst oostwaarts, daarna naar Oost-Afrika, Australië en in de 20e eeuw ook naar Zuid-Afrika en het Midden-Oosten (Ryall 1994). Deze nieuwe gebieden werden vooral meeliftend op schepen bereikt. Plaatselijk werden ook wel Huiskraaien geïntroduceerd als afvalopruimers (Zanzibar, Tanzania) of om insectenplagen tegen te gaan (Maleisië). Inmiddels is de Huiskraai in meer dan 25 landen buiten het oorspronkelijke broedgebied vastgesteld. De soort is ook in enkele andere Europese landen verschenen zoals Ierland, Frankrijk, Spanje en Denemarken en mogelijk in Polen, Hongarije en Groot-Brittannië. Hier ging het tot dusver steeds om incidentele gevallen van individuele vogels (Ryall 1995, Ryall 2002, Ryall & Ottens 2003).

[gratis pdf] [english summary]